Ο 21χρονός Moritz Erhardt, υπάλληλος Γερμανικής Τραπέζης, έχασε τη ζωή του εργαζόμενος στο υποκατάστημα της Merrill Lynch στο Λονδίνο. Βρέθηκε νεκρός στο ντους και η έρευνα για τα αίτια του θανάτου του βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ο Moritz εργαζόταν σκληρά, ήταν επιμελής, ικανός και αποτελεσματικός και θεωρούνταν ένας από τους τυχερούς. Είχε την πολυπόθητη θέση σε μια παγκόσμια τράπεζα με κύρος, διαλεγμένος ανάμεσα από εκατοντάδες άλλους πιθανούς, άριστους αιτούντες για τη θέση.
Συνεργάτες της τράπεζας και συνάδελφοι του δήλωσαν στα ΜΜΕ ότι ο φιλόδοξος φοιτητής ήταν άψογος στη δουλειά του, προσθέτοντας: «Εργαζόταν πολύ σκληρά και ήταν πολύ συγκεντρωμένος. Δούλευε συνήθως 15 ώρες την ημέρα ή και περισσότερο και δεν υπήρχε άλλος που εργαζόταν πιο σκληρά απο αυτόν». Ένας συνάδελφος δήλωσε στην Evening Standard: «Φαινόταν ένα υπέροχο παιδί και ήταν πολύ δημοφιλής«.
Οι νέοι που καταφέρνουν να πάρουν μια θέση στις μεγάλες πολυπόθητες επιχειρήσεις γνωρίζουν ότι είναι οι «εκλεκτοί». Πληρώνονται αδρά και λαμβάνουν προνόμια : φανταχτερά γεύματα και δείπνα, αυτοκίνητα που οδηγούν σοφέρ. Νιώθουν ότι τα έχουν καταφέρει και δεδομένου ότι η τράπεζα ή την εταιρεία τους αντιμετωπίζει σαν VIPs, εκείνοι πρέπει να συμπεριφέρονται ανάλογα με βάση τους παχηλούς τους μισθούς και τα απεριόριστα προνόμια.
Έτσι, τα εταιρικά αφεντικά τους, τους «θαμπώνουν» με όλα τα προνόμια μέχρι να οδηγηθούν σε μια ζωή απο την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Υπογράφουν μια σύμβαση που εγγυάται την «καλή ζωή» και μπαίνουν οικειοθελώς σε ένα επιχρυσωμένο κλουβί στο οποίο είναι δέσμιοι για τα επόμενα χρόνια. Όταν είσαι 21 χρονών, η επαγγελματική εξουθένωση, η εξάντληση, ή η στέρηση ύπνου φαντάζουν αστεία. Το ίδιο και η ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας. Η λογική υπόκειται στη φράση «είσαι μόνο μια φορά νέος» και αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις υπό ένα φρενήρη ρυθμό τώρα, τι θα παράγεις όταν θα είσαι πια μεγάλος και κουρασμένος; Εννοώντας κατά πάσα πιθανότητα την ηλικία των 40 ετών.
Δεν είναι μόνο η πόλη του Λονδίνου που «γονατίζει» τους νέους. Σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι σε φανταχτερές θέσεις εργασίας μεγάλων εταιρειών ζουν στο χείλος του γκρεμού. «Είμαστε σε ύφεση», τους λένε. «Σκεφτείτε τον εαυτό σας τυχερό που έχετε αυτή τη δουλειά. Δουλέψτε σκληρά. Κρατήστε τα παράπονα σας για τους εαυτούς σας ». Έτσι οδηγούνται απο μόνοι τους σε εξάντληση και αισθάνονται αποτυχημένοι όταν στο τέλος δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την εργασία των 6,5 ημερών την εβδομάδα. Βρίσκονται συνεχώς σε «επιφυλακή», δεν μπορούν ποτέ να απενεργοποιήσουν τα κινητά τους και δεν έχουν χρόνο για τους φίλους ή την οικογένεια τους. Μια υπάλληλος ανάλογης εταιρείας μου είπε, » Πρόκειται για ένα κόσμο που ο ένας προσπαθεί να «φάει» τον άλλο. Δεν μπορείς να κάνεις πραγματικούς φίλους, γιατί στο τέλος του μήνα, κάποιος μπορεί να απολυθεί. Όλοι οι συνάδελφοί μου είναι ικανοί, καλοί άνθρωποι, αλλά εσύ πάντα προσπαθείς να δείξεις πως είσαι καλύτερος, να προωθήσεις τον εαυτό σου και να μείνεις μπροστά από τους άλλους. Έτσι δεν μπορείς να εμπιστεύεστε τους συναδέλφους σου. Είναι ένας άσχημος, δυσάρεστος «κόσμος» και η πίεση είναι αφόρητη».
Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για να κοινωνικοποιηθούν ή να χαλαρώσουν. Η χαλάρωση της Νέας Εποχής έρχεται μόνο υπό τη μορφή «προσφερόμενων πακέτων». Το πιο σοβαρό πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δεν επιτρέπεται χρόνος για φυσιολογικές, υγιείς σχέσεις. Και αν καταφέρουν να συνάψουν μια σοβαρή σχέση, οι σχέσεις αυτές και οι γάμοι καταρρέουν λόγω της τεράστιας πίεσης της εργασίας, τις προθεσμιών και τρομερών ωρών εργασίας.
Ο ρυθμός της ζωής δεν είναι πλέον διαπραγματεύσιμος. Είναι δεδομένος, σαν ένα πακέτο που λαμβάνεται μαζί με τη θέση εργασίας, τα προνόμια και την αμοιβή. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να πάρουν την πολυπόθητη αυτή θέση έχουν την εντύπωση πως τα κατάφεραν. Στην πραγματικότητα, βάζουν τη ζωή τους σε αναμονή,χάνοντας τη διασκέδαση και την ανεμελιά του να είσαι νέος. Μερικές φορές έρχεται η συνειδητοποίηση, όμως είναι δύσκολο να αρνηθείς. Μπορεί να μη ξαναέχεις ποτέ την ευκαιρία για μια τόσο καλά αμειβόμενη εργασία. Θέλει μαγκιά και είναι ρίσκο.
Και όλη αυτή η αγωνία και η θλίψη απλώς για μερικά δολάρια περισσότερο.
newint.org
Ο Moritz εργαζόταν σκληρά, ήταν επιμελής, ικανός και αποτελεσματικός και θεωρούνταν ένας από τους τυχερούς. Είχε την πολυπόθητη θέση σε μια παγκόσμια τράπεζα με κύρος, διαλεγμένος ανάμεσα από εκατοντάδες άλλους πιθανούς, άριστους αιτούντες για τη θέση.
Συνεργάτες της τράπεζας και συνάδελφοι του δήλωσαν στα ΜΜΕ ότι ο φιλόδοξος φοιτητής ήταν άψογος στη δουλειά του, προσθέτοντας: «Εργαζόταν πολύ σκληρά και ήταν πολύ συγκεντρωμένος. Δούλευε συνήθως 15 ώρες την ημέρα ή και περισσότερο και δεν υπήρχε άλλος που εργαζόταν πιο σκληρά απο αυτόν». Ένας συνάδελφος δήλωσε στην Evening Standard: «Φαινόταν ένα υπέροχο παιδί και ήταν πολύ δημοφιλής«.
Οι νέοι που καταφέρνουν να πάρουν μια θέση στις μεγάλες πολυπόθητες επιχειρήσεις γνωρίζουν ότι είναι οι «εκλεκτοί». Πληρώνονται αδρά και λαμβάνουν προνόμια : φανταχτερά γεύματα και δείπνα, αυτοκίνητα που οδηγούν σοφέρ. Νιώθουν ότι τα έχουν καταφέρει και δεδομένου ότι η τράπεζα ή την εταιρεία τους αντιμετωπίζει σαν VIPs, εκείνοι πρέπει να συμπεριφέρονται ανάλογα με βάση τους παχηλούς τους μισθούς και τα απεριόριστα προνόμια.
Έτσι, τα εταιρικά αφεντικά τους, τους «θαμπώνουν» με όλα τα προνόμια μέχρι να οδηγηθούν σε μια ζωή απο την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν. Υπογράφουν μια σύμβαση που εγγυάται την «καλή ζωή» και μπαίνουν οικειοθελώς σε ένα επιχρυσωμένο κλουβί στο οποίο είναι δέσμιοι για τα επόμενα χρόνια. Όταν είσαι 21 χρονών, η επαγγελματική εξουθένωση, η εξάντληση, ή η στέρηση ύπνου φαντάζουν αστεία. Το ίδιο και η ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και εργασίας. Η λογική υπόκειται στη φράση «είσαι μόνο μια φορά νέος» και αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις υπό ένα φρενήρη ρυθμό τώρα, τι θα παράγεις όταν θα είσαι πια μεγάλος και κουρασμένος; Εννοώντας κατά πάσα πιθανότητα την ηλικία των 40 ετών.
Δεν είναι μόνο η πόλη του Λονδίνου που «γονατίζει» τους νέους. Σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι σε φανταχτερές θέσεις εργασίας μεγάλων εταιρειών ζουν στο χείλος του γκρεμού. «Είμαστε σε ύφεση», τους λένε. «Σκεφτείτε τον εαυτό σας τυχερό που έχετε αυτή τη δουλειά. Δουλέψτε σκληρά. Κρατήστε τα παράπονα σας για τους εαυτούς σας ». Έτσι οδηγούνται απο μόνοι τους σε εξάντληση και αισθάνονται αποτυχημένοι όταν στο τέλος δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την εργασία των 6,5 ημερών την εβδομάδα. Βρίσκονται συνεχώς σε «επιφυλακή», δεν μπορούν ποτέ να απενεργοποιήσουν τα κινητά τους και δεν έχουν χρόνο για τους φίλους ή την οικογένεια τους. Μια υπάλληλος ανάλογης εταιρείας μου είπε, » Πρόκειται για ένα κόσμο που ο ένας προσπαθεί να «φάει» τον άλλο. Δεν μπορείς να κάνεις πραγματικούς φίλους, γιατί στο τέλος του μήνα, κάποιος μπορεί να απολυθεί. Όλοι οι συνάδελφοί μου είναι ικανοί, καλοί άνθρωποι, αλλά εσύ πάντα προσπαθείς να δείξεις πως είσαι καλύτερος, να προωθήσεις τον εαυτό σου και να μείνεις μπροστά από τους άλλους. Έτσι δεν μπορείς να εμπιστεύεστε τους συναδέλφους σου. Είναι ένας άσχημος, δυσάρεστος «κόσμος» και η πίεση είναι αφόρητη».
Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο για να κοινωνικοποιηθούν ή να χαλαρώσουν. Η χαλάρωση της Νέας Εποχής έρχεται μόνο υπό τη μορφή «προσφερόμενων πακέτων». Το πιο σοβαρό πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι δεν επιτρέπεται χρόνος για φυσιολογικές, υγιείς σχέσεις. Και αν καταφέρουν να συνάψουν μια σοβαρή σχέση, οι σχέσεις αυτές και οι γάμοι καταρρέουν λόγω της τεράστιας πίεσης της εργασίας, τις προθεσμιών και τρομερών ωρών εργασίας.
Ο ρυθμός της ζωής δεν είναι πλέον διαπραγματεύσιμος. Είναι δεδομένος, σαν ένα πακέτο που λαμβάνεται μαζί με τη θέση εργασίας, τα προνόμια και την αμοιβή. Οι άνθρωποι που καταφέρνουν να πάρουν την πολυπόθητη αυτή θέση έχουν την εντύπωση πως τα κατάφεραν. Στην πραγματικότητα, βάζουν τη ζωή τους σε αναμονή,χάνοντας τη διασκέδαση και την ανεμελιά του να είσαι νέος. Μερικές φορές έρχεται η συνειδητοποίηση, όμως είναι δύσκολο να αρνηθείς. Μπορεί να μη ξαναέχεις ποτέ την ευκαιρία για μια τόσο καλά αμειβόμενη εργασία. Θέλει μαγκιά και είναι ρίσκο.
Και όλη αυτή η αγωνία και η θλίψη απλώς για μερικά δολάρια περισσότερο.
newint.org
