Ο Φιόντορ Μιχάηλοβιτς Ντοστογιέφσκι 11 Νοεμβρίου 1821 - 9 Φεβρουαρίου 1881) ήταν Ρώσος συγγραφέας, κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
«H καρδιά του ευαγγελίου είναι αυτή η ιστορία του Ασώτου. Στον δρόμο για την εξορία, κάποια ευσεβής χριστιανή γιαγιά του χάρισε την Καινή Διαθήκη για παρηγοριά. Άθεος ο Ντοστογιέφσκι, έσκιζε τις σελίδες του βιβλίου για να καθαρίζει την πίπα του. Έσκισε τον Ματθαίο, τον Μάρκο και αρκετές σελίδες από τον Λουκά.
Ώσπου κάποια στιγμή, από περιέργεια ή βαριεστημάρα θέλησε να μάθει τί λέει επιτέλους αυτό το βιβλίο των χριστιανών. Και να! Τα φέρνει ο Θεός έτσι και η πρώτη σελίδα στο μισοσκισμένο βιβλίο ήταν αυτή η περικοπή του Ασώτου (ιε' κεφάλαιο από τον Λουκά). Και αποκαλύπτεται στον Ντοστογιέφσκη ένας νέος κόσμος άφεσης, συγχώρησης, αγάπης. Γνωριμίας του Θεού. Και ο πρώην άσωτος μεταμορφώνεται σε έναν από τους σπουδαιότερους ορθοδόξους διανοητές».
......................................
Είχε πάντοτε αχώριστο σύντροφό του το άγιο Ευαγγέλιο. Όταν πέθαινε τράβηξε κάτω οπό το προσκέφαλο του το άγιο ευαγγέλιο, το έδωσε στον πρωτότοκο υιό του, το άνοιξε στο σημείο πού βρίσκεται η παραβολή του Ασώτου και τον παρακάλεσε να τη διαβάσει.
Όσο την διάβαζε, ο γέρο-Ντοστογιέφσκυ είχε τα μάτια του βουρκωμένα και έκλαιγε ακούγοντας την ωραιότατη αυτή παραβολή της χάριτος, της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Κυρίου.
Όταν τελείωσε η ανάγνωση του είπε:
«Αυτή είναι η χάρη και η σοφία του Θεού. Έτσι βλέπει ο Θεός τον κόσμο. Τέτοια σοφία όσο και να ψάξετε δεν θα τη βρείτε πουθενά. Όλα μου τα αγαθά σος τα έδωσα όσο ακόμα ήμουνα καλά. Αυτόν τον πολυτιμότερο μου θησαυρό –το Ευαγγέλιο- τον κρατούσα κοντά μου γιατί μου χρειαζόταν. Τώρα πια και αυτό δε μου χρειάζεται».
Το έδωσε στον πρωτότοκο υιό του δώρο, με την παράκληση να το διαβάζουν και να το έχουν όλοι στην καρδιά τους. Έκανε το σημείο του Σταυρού και ξεψύχησε.
Η πίστη, στην πραγματικότητα, δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη.
Η σιωπή είναι πάντα όμορφη και το σιωπηλό πρόσωπο είναι πάντα πιο όμορφο από αυτό που μιλάει.
