Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»...Αυτός ο στίχος είναι ίσως ο πιο γνωστός στίχος του αρχαίου δράματος. Η Αντιγόνη στη σύγκρουσή της με τον Κρέοντα προβάλλει μία αντίληψη για την αγάπη και το μίσος με διαχρονική αξία. Η αρνητική της στάση απέναντι στο μίσος και η κατάφασή της απέναντι στην αγάπη αναφέρονται άμεσα στον Πολυνείκη και μ’αυτή τη δήλωση εκφράζεται η φύση της ηρωίδας.
Όταν λέει “δε γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος αλλά την αγάπη” έμμεσα στρέφεται κατά του Κρέοντα που δείχνει μίσος για τον Πολυνείκη και αναδεικνύει τη δική της αγάπη που μοιράζεται ανάμεσα στα δυο αδέλφια της. Αυτό το κήρυγμα αγάπης της Αντιγόνης προβάλλει μια στάση ζωής που δείχνει ευαισθησία και ανθρωπιά.
